Όνειρα και Φιλοδοξίες (1)

Αυτά ξεχωρίζουν το πρώτο "τη τάξη" πλάσμα της Δημιουργίας, τον άνθρωπο. Αυτά τον χαρακτηρίζουν σαν ξεχωριστή προσωπικότητα μεταξύ των υπολοίπων ομοίων του. Δημιουργεί με τη φαντασία του κόσμους, καταστάσεις, πράγματα από το μηδέν, ή σχεδόν από το μηδέν.
Με τα όνειρα, κληρονομιά από το "κατ' εικόνα", για ότι τον απασχολεί, τον ανησυχεί, τον εμπνέει, "βλέπει" τη σκέψη του σαν να είναι αλήθεια, να εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια του. Από το νου του πλάθονται πιθανά μέλλοντα ή και παρόντα σε άλλο τόπο, ακόμα και γεγονότα που πέρασαν και δεν τα είδε ο ίδιος, χωρίς να ελέγχει, ή απαραίτητα να συμφωνεί μ' αυτά. Δοκιμάζει, δοκιμάζεται αν θα του αρέσει αυτό το νέο. "Τι θα γίνει, αν..." αναρωτιέται, "να 'ναι έτσι καλύτερα;", "έτσι να 'γινε τότε, εκεί;".
Και γίνεται η επαφή του με τα συναισθήματά του, την καρδιά του, πώς θα αντιδράσει, θα φοβηθεί, θα χαρεί, θα αδιαφορήσει, θα ανθίσει;
Συνώνυμο, λένε, πως είναι τα όνειρα με τους νέους και φυσικό είναι. Αυτοί έχουν μόνο τα όνειρα για να διαγράψουν το μέλλον τους, το τι θα κάνουν αύριο στη ζωή. Τη ζωή που τη βλέπουν σαν φτωχά παιδιά, να 'ρχεται μπρος τους κουβαλώντας ένα σωρό κλειστά κουτιά με δώρα, για τις γιορτές. Και προσπαθούν να μαντέψουν τι να 'ναι μέσα. Και φαντάζονται πως ξετυλίγουν το ένα κουτί μετά το άλλο και ψηλαφίζουν με αγωνία. Δεν έχουν πάρει και πολλά... Μόνο έχουν δει άλλους να χαμογελάνε, να συννεφιάζουν, να δακρύζουν, να οργίζονται με τα δικά τους δώρα, χωρίς τα ίδια να γνωρίζουν τα ίδια τα δώρα. Δρασκελίζουν, έτσι, την πύλη των ονείρων και αγγίζουν το μέλλον τους, ζουν για λίγο έναν πιθανό κόσμο, μια πιθανή ζωή, κάπου, κάποτε, με ή χωρίς κάποιους ανθρώπους, αληθινούς ή φανταστικούς και οσμίζονται την καρδιά τους τι θα τους πει, θα σκιρτήσει; Και έχουν τόσα πολλά να φανταστούν πως θα βρουν, όσα έχουν δει με τα μάτια τους γύρω τους, σε άπειρους συνδυασμούς. Αχ αυτά τα μάτια... Φυλακή δεν μπαίνουν τα μάτια...
Όχι πως και οι μεγαλύτεροι δεν έχουν όνειρα, μα αυτοί είναι σαν πλουσιότερα παιδιά που έχουν δεχτεί ήδη αρκετά δώρα, άνοιξαν αρκετά κουτιά. Σκέφτονται πως, όσο κι αν στο παρελθόν προσμέναν ν' ανοίξουν και να βρουν αυτό που είχαν πλάσει στη φαντασία τους, δεν ήταν αυτό που αδράξανε ανυπόμονα στα χέρια τους, πετώντας βιαστικά τα περιτυλίγματα. Και μαζεύεται η προσδοκία, δεν απλώνεται η φαντασία, δεν ορμούν ανυπόμονα να δουν. Στεγνώνει η ελπίδα... η ελπίδα για κάτι έντονα χορταστικό... χορταστικό για την καρδιά... Μικραίνουν οι φιλοδοξίες.